«Hauxe da nere patua/ inuzentetzat hartua/ gai-jartzaile bat, bertsolari bat/ hori zen tratua/ bertsoaren merkatua/ bateraino merkatua/ aldez aurretik barkatu nere/ harrokeri pekatua». Agur horrekin eman zion hasiera Andoni Egañak 1999ko abenduaren 28an Hernanin (Gipuzkoa) egindako bertso saioari. Joxerra Garzia zuen aldamenean, gai jartzaile lanetan. Baina beste bertsolaririk ez zen izan oholtzan. Hori zen tratua, Hernaniko Iraulio Panttalone Bertso Kabiya taldearen proposamenari baiezkoa emana baitzioten; esperimentatzeko gogotsu, baina zer-nolako erronka izango zen artean sumatu gabe. Bertso saio hura argitara eman du orain Lankuk eta, saioari bezala, Houston, arazotxo bat daukagu izenburua jarri diote lanari. CD batean bildu dute grabazioa, eta liburuxka batekin osatu argitalpena. Bi protagonisten hitzaurreak eta saioko bertsoen transkripzioak ez ezik, Malen Amenabarren ilustrazioak jaso dituzte liburuxkan.
Hogei urte igaro dira saio hartatik, eta ñabardura guztiak ez, baina testuingurua eta nola igaro zen gogoan dute Garziak eta Egañak. «Asmoa zer edo zer esperimentala egitea zen, plazan nekez egiten den zerbait», azaldu du Garziak. «Uste dut Aitor Mendiluzek egin zidala lehenengo deia. Gogoan dut hainbat aukera eskaini zizkidala, baina, egia esan, ez dut gogoan beste aukerak zein ziren». Bertsolari bakar batekin saio bat osatzea zegoen horien artean, eta baiezkoa eman zuen Garziak, bi baldintzarekin: Egaña izatea bertsolari hori; eta publikoa ez izatea ohikoa, baizik eta egitera zihoazen ariketaren zailtasunaz ohartuta, «hanka sartzeko baimena» emango zien publiko bat. «Bat-bateko bertsogintzaren mugak esploratzea» zen haren asmoa.
Behin baietz esan ostean, saiorako gaiak prestatzen hasi zenean jabetu zen Garzia erronkaren tamainaz. «Lehenago ere ni aritua nintzen bertso saio esperimentaletan, eta nire balantzea ez zen oso positiboa izan, publikoa ez zelako igual gure esperimentu arraroak entzutera joaten, baizik eta gozatzera. Alde horretatik, iruditu zitzaidan mauka handia zela halako publikoaren aurrean eta Andonirekin saio horretan saiatzea. Baina gaiak prestatzen hasi nintzenean segituan konturatu nintzen nire ustez jolas dibertigarri izatekoa zena ari zela desafio latza bihurtzen, Andonirentzat noski, baina baita niretzat ere». Horregatik jarri zion Houston, arazotxo bat daukagu izenburua saioari, «autoironia batekin ea larrialdia pixka bat baretzen» ote zuen.
Hogei urte igaro dira saio hartatik, eta ñabardura guztiak ez, baina testuingurua eta nola igaro zen gogoan dute Garziak eta Egañak. «Asmoa zer edo zer esperimentala egitea zen, plazan nekez egiten den zerbait», azaldu du Garziak. «Uste dut Aitor Mendiluzek egin zidala lehenengo deia. Gogoan dut hainbat aukera eskaini zizkidala, baina, egia esan, ez dut gogoan beste aukerak zein ziren». Bertsolari bakar batekin saio bat osatzea zegoen horien artean, eta baiezkoa eman zuen Garziak, bi baldintzarekin: Egaña izatea bertsolari hori; eta publikoa ez izatea ohikoa, baizik eta egitera zihoazen ariketaren zailtasunaz ohartuta, «hanka sartzeko baimena» emango zien publiko bat. «Bat-bateko bertsogintzaren mugak esploratzea» zen haren asmoa.
Behin baietz esan ostean, saiorako gaiak prestatzen hasi zenean jabetu zen Garzia erronkaren tamainaz. «Lehenago ere ni aritua nintzen bertso saio esperimentaletan, eta nire balantzea ez zen oso positiboa izan, publikoa ez zelako igual gure esperimentu arraroak entzutera joaten, baizik eta gozatzera. Alde horretatik, iruditu zitzaidan mauka handia zela halako publikoaren aurrean eta Andonirekin saio horretan saiatzea. Baina gaiak prestatzen hasi nintzenean segituan konturatu nintzen nire ustez jolas dibertigarri izatekoa zena ari zela desafio latza bihurtzen, Andonirentzat noski, baina baita niretzat ere». Horregatik jarri zion Houston, arazotxo bat daukagu izenburua saioari, «autoironia batekin ea larrialdia pixka bat baretzen» ote zuen.