Om

Astearte goiza, Iruñeko katedraleko kaletik gora. Neguko eguzkia da hiri honen gauza ederrenetako bat, batez ere eguneko lehenbiziko eta azken printzak harresietan eta zuhaitzen artetik proiektatzen dituenean. Alde Zaharra isilik dago; hotza egiten du eta norbere arnasa ikus daiteke, batez ere urrats biziz joanez gero. Berandu doa: yogako klasearen hasiera-ordua hurbilago dago yoga-eskola baino. San Jose plazaren ertzean, udaltzainen hiru auto pasa zaizkio albotik. Zaldi Zuriaren pareko begiralekua hesitu dute: bera bake bila joan ohi den pasealeku horretan zerbait gertatu da.

Txakurdun gizon bat apartatu dute poliziek: «Zuk hots egin diguzu, ezta?». Ez dago ahoskatu beharrik zer gertatu den. Norbaitek azken aldiz ikusi du egunsentia harresietan. Ez da prentsan aterako, ez dugu jakingo goizero han paseoan ibiltzen direnetako bat ote den. Auzokidea ote zen? Gizonezkoa imajinatu du; espazio publikoetan suizidatzeak badu halako ausardia-kutsu bat, emakumeei oraindik egozten ez dieguna.

Neska bat harresira hurbildu da behera begiratzen saiatzeko, baina horma lodiegia da: gehiago makurtu beharko luke azpian geratzen dena ikusteko. Emakumeak paseoan jarraitu du, nork daki zapuztuta edo lasaituta.

Katedraleko kanpaiek yoga-klasearen ordua jo dute. Eszenari bizkarra eman, eta eskolara sartu da. Barneko energien orekari buruzko mantra bat ekarri die irakasleak. «Ooomm». Aski kontzentratuz gero, posible omen da norbere barrua bakean mantentzea inguruan kaosak jarraitzen duen artean. Inoiz baino absurdoago iruditu zaio egoera: oihukatu nahiko luke, bakarrik ezin dugula, gezurra dela dena gure barnetik konpon dezakegula, gure baitara biltzea ingurukoari begiak ixtea baino ez dela, autosufizientziaren exijentziak bultzatu duela bat baino gehiago mugara. Baina erotzat joko lukete. Arauak besterik eskatzen du: klasearen erritmoa errespetatu behar da, eskuak bularrean elkartuta. Om.