Iñigo Intxauspe eta Helena Pedrosa: "Gure bizitza izan da Alai, denbora asko kendu badigu ere"

Lan asko egin duzue tabernan, urte luzez, bezeroak gustura egon zitezen. Bueltan jaso al duzue emandako maitasun hori guztia?

HELENA PEDROSA: Maitasun handia jaso dugu Alai tabernan lan egin dugun 30 urte hauetan, baina baita bertatik kanpo ere. Une oro sentitu dugu jendeak gure lana baloratu duela, eta alde horretatik, oso pozik gaude. Orain, agian, ezberdin egiten da lan, baina guk goizean goizetik hasi eta iluntzera arte egiten genuen, eta hori ikusi egiten zuen jendeak.

IÑIGO INTXAUSPE: Erretiroa hartzea erabaki genuenetik bi urte pasatu badira ere, oraindik jendea gogoratzen da gutaz eta hitz onak dituzte guretzat. Gainera, betikoek ez zioten sekula tabernara etortzeari utzi, eta hori lan onaren seinale dela esango nuke. 2023an hartu zenuten erretiroa.

Espero al zenuten Zurekin elkartearen Sagardo Eguneko omenduak izango zinetela?

H.P.: Ez gaude ohituta horrelako gauzetara, eta Zurekin ostalarien elkarteko kideen deia jaso genuenean lotsa apur bat sentitu genuen, nahiz eta asko poztu ginen.

I.I.: Ez gara hainbeste ostalari erretiroa hartzen dugunak; beraz, burutik pasatu zitzaidan gu izan gintezkeela aurtengo hautatuak. Asko eskertzen dut Zurekin elkartea gutaz gogoratu izana.

Tabernak ardura handia eta ordu asko eskatzen ditu: esaterako, oporraldietan zein jaiegunetan lan egin behar da. Merezi izan al du egindako lanak?

I.I.: Niri ez zait gogorra egin ostalaritzako lana. Denbora asko eskaini behar izan diogu, noski, baina gustura egiten den zerbait denean, ez da hain nekagarria.

H.P.: Bizimodu hori edukitzera ere ohitu egiten dela esango nuke nik. Hasieran, seme-alabak haurrak direnean, zailagoa egiten da antolatzea eta lana aurrera ateratzea, baina hori da guk aukeratu genuena, eta lana asko gustatzen zitzaigun.

I.I.: Beti daude momentu gogorragoak eta samurragoak, baina guztiak merezi izan duela uste dut, eta orokorrean oso ondo joan zaigula.

Atzera eginez gero, berriro ere bide bera aukeratuko al zenuketen?

I.I.: Ez naiz damutzen hautatutako bideaz, baina egia da ostalaritzaren mundua asko ari dela aldatzen orain. Gaur egun, adibidez, askoz ere arazo gehiago dituzte tabernen jabeek langileak topatzeko, eta guztia garestitu da.

H.P.: Gu momentu onean harrapatu gintuela esango nuke, baina egoera okerrera doa, zalantzarik gabe. Lanean igarotako denboran jende asko ezagutuko zenuten.

Harreman bereziak sortzen al dira tabernan?

H.P.: Gure kasuan, jende askorekin egin dugu harreman estua eta berezia. Azken finean, egunero-egunero etortzen zen jendea etxekotzat hartzen genuen. Gainera, politena da orain tabernatik kanpo elkartzen garela beraiekin.

Alain gertatutako anekdota xelebrerik ba al duzue gogoan?

H.P.: Liburu bat idazteko adina anekdota bildu ditugu urte hauetan, baina ondorengoa esaten da: «Barran gertatzen dena barran bertan geratzen da».

Nola definituko zenituzkete tabernan igarotako 30 urte hauek?

H.P.: Gure bizitza izan da Alai, nahiz eta denbora asko kendu digun. Hala eta guztiz ere, alde onak beti pisu handiagoa izan du, eta poztasun handia sentitu dugu urte hauetan.

I.I.: Egiten genuenarekin gustura sentitu izan ez bagina, ez genituzkeen egunero hamasei ordu egingo lanean.

Denbora falta aipatu duzue lehen, baina hori aldatu egin da orain. Zertan ematen duzue denbora?

H.P.: Bilobekin denbora aprobetxatzen ari naiz orain.

I.I.: Orain arte egin ezin izan dugun guztia egiten ari gara; hau da, mendira joan, asteburuetan lagunekin geratu, afaltzera irten... Ez gara aspertzen.